Κανένας: σε αναζήτηση ταυτότητας Nobody in search of identity (inspired from the Odyssey)

Εγκαινιάζεται την Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015 στις 7.30 μμ. η ατομική έκθεση ζωγραφικής του Αλέξανδρου Μαγκανιώτη με τίτλο ‘Κανένας: σε αναζήτηση ταυτότητας’. Η έκθεση θα διαρκέσει έως και τη Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015.

Εμπνευσμένος από το έπος του Ομήρου, την Οδύσσεια, ο Αλέξανδρος Μαγκανιώτης περιγράφει μια ιστορία αναζήτησης ταυτότητας∙ μέσα από μια μοναδική, ευφάνταστη και πρωτότυπη τεχνική ζωγραφικού μοντάζ μεταγράφει τις περιπέτειες και τις περιπλανήσεις του Οδυσσέα, στις εμπειρίες όλων και στις συνήθεις εικόνες της Αθηναϊκής πραγματικότητας.

Πιο συγκεκριμένα, οι δυσκολίες, οι ιδιαιτερότητες και οι ανάγκες αναζήτησης της αστικής ζωής, αντανακλώνται σε ζωγραφικά έργα, που σχολιάζουν την ταυτότητα των κατοίκων μιας σύγχρονης μεγαλούπολης. Μπλέκοντας τον μύθο, την αρχαιοελληνική και λαϊκή παράδοση, την πολυ-πολιτισμικότητα και το αρχιτεκτονικό τοπίο της πόλης, οι συνθέσεις του Αλέξανδρου Μαγκανιώτη εξιστορούν ένα βίωμα προσωπικό, ελληνικό και ευρωπαϊκό συνάμα.
Welcome to Athens Όπως αναφέρει και ο Kafeneio_Seirines_Maganiotis (Large) ιστορικός τέχνης Γιάννης Μπόλλης:

«Η ενότητα που εμπνέεται από την Οδύσσεια αποτελεί μια ολότελα προσωπική, ερμηνευτική προσέγγιση του ομηρικού έπους σε μια γόνιμη διαλεκτική σχέση μ’ αυτό. Το κάθε έργο παρέχει τα κλειδιά ενός κώδικα που οδηγεί σε περαιτέρω συνδέσεις και αναγωγές, στην αποκρυπτογράφηση ενός κρυμμένου νοήματος. Το ξαπλωμένο σώμα του Οδυσσέα συναντά τον Τιτανικό, το ελληνικό αλφάβητο την γραμμική Α και Β, τα αποσπάσματα και οι λέξεις που παραπέμπουν στις 24 ραψωδίες της Οδύσσειας τον Δία και τον Ερμή, τα είδωλα των νεκρών το επεισόδιο της μνηστηροφονίας, τη σύγχρονη Αθήνα και τον Όλυμπο, ο ασφόδελος –το νεκρολούλουδο των αρχαίων– τη μορφή της Γκραντίβα –της νεαρής γυναίκας που περπατάει στο περίφημο ελληνιστικό ανάγλυφο–, η οποία ενέπνευσε τον Wilhelm Jensen (Γκραντίβα, μια πομπηϊανή φαντασία, 1903), τον Sigmund Freud (Το παραλήρημα και τα όνειρα στην “Γκαντίβα” του Wilhelm Jensen, 1907) και τους σουρεαλιστές. Οι εικόνες εμπεριέχουν το βίωμα και την ανάγκη αυτοπροσδιορισμού και ένταξης, διευρύνουν την όραση και αιχμαλωτίζουν το βλέμμα του θεατή, συνθέτουν ένα ευφάνταστο αλφάβητο της ανθρώπινης ζωής και της περιπέτειάς της, των επιλογών και των τιμημάτων, της διττής φύσης των πραγμάτων.»